Жил бүрийн аравдугаар сарын эхний долоо хоногийг Багш нарын бахархлын баяр болгон тэмдэглэн өнгөрүүлдэг. Тэгвэл тусгай хэрэгцээт хүүхдүүдийн Нийслэлийн 29 дүгээр дунд сургуулийн ахмад, дунд үеийн багш нарын төлөөлөлтэй уулзаж, ярилцсанаа хүргэе.
Ж.Оюунчимэг: Хүүхдүүдийнхээ нүдний харц, биеийн хэлэмжийг нь хараад л юу хэрэгтэй, ямар байгааг ойлгодог, мэдэрдэг
Намайг Ж.Оюунчимэг гэдэг. Би боловсролын байгууллагад 40 гаруй жил ажиллаж байгаа Монгол Улсын Гавьяат багш, согог зүйч, хэл засалч. Манай аав багш байсан. Миний нөхөр ч багш. Би 1973 онд МУБИС-ийг төгсөөд, 29 дүгээр дунд сургуульдаа ажиллаж эхэлсэн. Анх сурагч байхаасаа л энэ сургуульд багшлах зорилготой багш мэргэжлээр сурсан. Тасралтгүй 51 жил ажиллаж байна. Хүүхдүүдийн зүрх сэтгэлд хүрч ажиллахын төлөө хайр, халамж, анхаарал бүхнээ зориулдаг. Сурагчдаа хөгжүүлж, баясгаж, эрдэм номд сургаж, ээж аавыг нь төлөөлөх бүх үүргийг гүйцэтгэдэг. Яагаад гэвэл манай сургуульд хотоос гадна хөдөө орон нутгаас хүүхдүүд ирээд, дотуур байранд байрлаж, суралцдаг. Түүнчлэн, манай сургуульд харааны, сонсголын, давхар бэрхшээлтэй хүүхдүүд сурдаг. Ийм хүүхдүүдтэй ажиллаж байгаа учраас нарийн мэргэжлийг эзэмшсэн байх хэрэгтэй. Согог зүйч багш нар ойрд ховордоод байгаа. Энэ жаахан харамсалтай. Хүүхдүүдийнхээ нүдний харц, биеийн хэлэмжийг нь хараад л юу хэрэгтэй, ямар байгааг ойлгодог, мэдэрдэг байх хэчнээн сайхан гээч. Ер нь тусгай хэрэгцээт сургуулийн багш нар их мэдрэмтгий байдаг. Бид ар гэр, үр хүүхдээ умартан, шавь нарынхаа төлөө бүх зүрх сэтгэл, оюун ухаанаа зарцуулдаг. Энэ сургуульд олон жил тууштай ажиллахад миний хань бүх талаар минь дэмжиж, тусалдаг. Миний ар талыг баттай сайн хариуцдаг. Би багш мэргэжлээрээ бахархдаг бас мэргэжилдээ маш их хайртай. Эрдэм номын хөтөч эрхэм хүндэт багш, сурган хүмүүжүүлэгч та бүхэндээ баярын мэнд хүргэе.
Б.Отгонжаргал: Бага ангийн багш шавь нарынхаа уйлах, инээх бүх нандин мөчүүдтэй хамт байдаг болохоор хамгийн сайхан
Намайг Б.Отгонжаргал гэдэг. Би 2015 онд МУБИС-ийг төгсөөд, 29 дүгээр сургуульд ес дэх жилдээ ажиллаж байгаа залуу багш байна. Охид бага байхдаа эмч, багш болно гээд мэргэжлээ сонгоод эхэлдэг шүү дээ. Би ч гэсэн түүний адилаар багаасаа л багш мэргэжлийг гоё гэж бодож, багш болохыг маш их мөрөөддөг байсан. Тэгээд л тэр замналаараа багш болсон. Манай ах, эгч, дүү нар сонсголын бэрхшээлтэй. Ах, эгч хоёр маань хоёулаа 29 дүгээр сургуулийг төгссөн. Одоо хүүхдүүд нь ч бас 29 дүгээр сургуульд сурдаг. Иймдээ ч багаасаа дохионы хэлэнд дуртай, хайртай болж өссөн. Тийм болохоор багш мэргэжлээр суралцаад, 29 дүгээр сургуулийг маш их сонирхоод, ажиллаж эхэлсэн. Бага ангийн багш бол хүүхдийн сургалт, хүмүүжил талаасаа суурийг нь тавьж байдаг чухал мэргэжил. Би бага ангийн багш болохоор хүүхдийг зургаан настайгаас нь эхлээд уйлах, инээх гээд бүх нандин мөчтэй нь хамт байдаг. Бага ангийн хүүхдүүд сэтгэл хөдлөл өндөртэй. Иймээс тэр бүхэнтэй нь хамт байж, хүүхдүүд минь нэг үг сураад ирсэн ч үнэхээр урам зоригтой байдаг. Нийгэмд ийм хүүхдүүдийг их гадуурхах, дээрэлхэх, шоглодог гэдгийг эцэг эхчүүдээсээ байнга сонсдог. Зун хүүхдүүд байрныхаа гадаа гараад тоглоход ярьж чадахгүй, авиа гаргадаг болохоор нь эцэг, эх, эмээ өвөө нар нь “Миний хүүхдийг ингээд байна. Тэгээд байна” гээд хэлдэг. Хүүхдүүд ч гэсэн “Хурдан намар болоод сургуульдаа орох юм сан” гээд хэлээд байна гэдэг. Уг нь бол энэ хүүхдүүд чинь адилхан л хүүхэд шүү дээ. Би өөрөө сонсголын бэрхшээлтэй нөхөртэй. Манай нөхөр авиатай ярьдаг. Тэгээд олон нийтийн газар явж байхад хүмүүс цочоод хардаг. Тэр нь надад бас эмзэг л байдаг. Бусад орнуудад сонсголын, харааны бэрхшээлтэй хүүхдүүдийг нийгэм нь хүлээн зөвшөөрч, байгаагаар нь хүлээж авдаг. Харин Монголд хүүхдүүд олон нийтийн газар явахдаа авиа гаргахаар хүмүүс цочирдож, хүндээр хүлээж авч эвэртэй туулай харсан юм шиг эвгүй мэдрэмж төрүүлдэг. Тухайн хүүхэд, том хүнд ч эвгүй. Ганцхан надад биш 29 дүгээр сургуульд ажиллаж байгаа багш ажиллагсад, энэ сургуультай холбоотой бүхий л хүмүүст эмзгээр тусдаг байх гэж бодож байна. Бидэнтэй л адилхан хүн бусдын л адил хүүхэд гэдгээр нь нийгэм, олон нийт маань манай хүүхдүүдийг эергээр, маш гоёор хүлээж аваасай гэж багш хүний хувьд хүсдэг дээ. Ер нь тусгай хэрэгцээт сургуулийн багш бусдаас өөр. Ийм болохоор өөр асуултууд ч ирдэг. Тухайлбал, мэргэжил нэгт багш нар “Танайх цөөхөн хүүхэдтэй. Танайх амархан ч гэх юм уу” тийм байдлаар ханддаг. Тийм бол биш. Би ангидаа есөн хүүхэдтэй байлаа гэхэд энгийн сургуулийн гурван хүүхэдтэй манай сургуулийн нэг хүүхэд тэнцэх хэмжээний ачаалалтай ажилладаг. Гэхдээ манай хүүхдүүд хөөрхөн. Энд ажиллаж байгаа багш нар л онцлогийг нь илүү сайн мэдэх байх. Би өмнө жил тавдугаар ангиа төгсгөчхөөд, нэгдүгээр анги авсан. Одоо хүүхдүүд минь хоёрдугаар анги. Ер нь хоёрдугаар ангид ороод ирэхээр хүүхдүүд их хөөрхөн болчихдог. Нэгдүгээр ангид учраа мэдэхгүй явж байгаад хоёрдугаар ангид нийгэмшиж сурна. Түүнчлэн, дохионы хэлээ сайн сураад багштайгаа чөлөөтэй харьцдаг болоод ирдэг. Ямартай ч энэ сургуульдаа би хайртай болохоор удаан багшилна гэж боддог. Тэгэхээр дохионы хэлээ сайжруулаад, арга зүйгээс эхлээд залуу хүн болохоор сурах зүйл нада маш их байгаа. Монголынхоо нийт мэргэжил нэгт багш нартаа багш нарын баярын халуун мэндийг хүргэе.
Тэдэнтэй л адилхан өөрийгөө умартаж, шавь нарынхаа төлөө зүтгэдэг Монголынхоо нийт багш нартаа багш нартаа багш нарын баярын мэнд хүргэе.
